روش های پیش تنیدگی بتن
پیش تنیدگی به دو صورت کلی انجام می شود:پیش تنیدگی به روش پیش‌کشیده و پیش تنیدگی به روش پس‌کشیده
۱- پیش کشیدگی (Pre-Tensioning):
بسیاری از قطعات بتنی پیش ساخته‌ی پیش تنیده (از جمله تیرهای برق گرد، تیرچه‌ی T شکل، دال های مجوف یا هالوکر، تراورس راه آهن و…) با این روش تولید می‌گردند. در روش پیش کشیدگی، ابتدا وایرها یا کابل ها را به صورت آزاد در داخل قالب قرار می دهند و به کمک جک های هیدرولیکی، تحت کشش قرار میگیرد.سپس عملیات بتن ریزی انجام شده و پس از خارج کردن هوای آن به کمک ویبراتور، شرایط لازم را برای گیرش سریع‌تر بتن فراهم می نمایند. پس از رسیدن بتن به مقاومت مطلوب، اضافه طول کابل ها برش داده شده و بتن تحت فشار قرار میگیرد. در این روش مثل بتن مسلح پیش ساخته، مقطع و محل قرارگیری کابل ها بر اساس بارهای محاسبه شده، مشخص و رعایت می گردد.
۲- پس کشیدگی (Post-Tensioning):
در دال‌ها و تیرهای ساختمان‌ها، پارکینگ‌ها، برج‌ها، مخازن بتنی، دالهای روی سطح زمین و … از پیش کشیدگی استفاده می کنند. در این روش، موقعیت کابل‌ها و صفحات مهاری (انکوریج) را پیش از بتن ریزی در داخل قالب تثبیت نموده و بعد از بتن‌ریزی انجام می گیرد.پس از رسیدن بتن به مقاومت مورد نظر، عملیات کشش کابل‌ها با استفاده از جک های هیدرولیکی، انجام می شود. مزیت پس کشیدگی بر پیش کشیدگی این است که در این روش، می‌توان مسیر کابل ها را به گونه ای انحناء داد که در هر مقطع، تنش فشاری برابر با تنش کششی شکل گرفته در آن مقطع، ایجاد شود و به این ترتیب در حجم بتن ریزی، صرفه جویی کرد.
پس کشیدگی به دو روش گیردار یا چسبیده (Bonded) و آزاد یا غیرچسبیده (Unbonded) اجرا می شود. در بعضی از کشورها مثل آمریکا بیشتر از سیستم آزاد و در استرالیا از سیستم گیردار استفاده می کنند.
انتقال نیرو از کابل‌ها به بتن در سیستم آزاد تنها از طریق تکیه گاه های (انکوریج) انتهایی به صورت نیروی فشاری است، اما در سیستم گیردار علاوه بر انتقال نیرو از طریق تکیه‌گاه‌ها، از طریق نیروی تماسی (گیرداری طولی) نیز این انتقال صورت می پذیرد.
